بسکہ شد آوارہ از دل چوں بروں شد رازِ ما

بسکہ شد آوارہ از دل چوں بروں شد رازِ ما

تاپرید از دستِ ما دیگر نیامد بازما

ما سبک روحاں زعالم با نزاکت میرویم

ہمچو رنگ و بوئے گل باشد پر پرواز ما

بسکہ ما برقِ تجلی را بدل پروردہ ایم

کوہ را چوں طور سوزد شعلۂ آوازِ ما

بگزرد از نہ فلک آہِ دل ما خستگاں

باش آ کہ ظالما از شصت تیراندازِ ما

یاد آں چشمِ سیہ تا در دلِ ماشد مقیم

غیرِ بختِ تیرۂ ما نیست کس دمساز ما

سرو از بار خجالت بیدِ مجنوں می شود

گر خرامد در چمن آں لیلیٰ تناز ما

پادشاہی خدمتِ روشن ضمیراں کردنست

می شود صاحبقراں ہر کس کہ شد ہمراز ما

رقصِ مستاں را چہ حاجت اے سیرؔ مطرب بہ بزم

قلقل مینائے خوش آہنگ باشد ساز ما