ز سوزِ دل بنالم گر بیادت در دل شبہا

ز سوزِ دل بنالم گر بیادت در دل شبہا

چو اشک از چشم گردوں بر زمیں ریزند کوکب ہا

بر آ کز انتظار پائے بوست شہسوارِ من

رکاب آسا دو چشمِ من تہی گردند قالب ہا

کجا رفتی مرا رنجست بیرویت تماشائے

کہ ہر مژگاں بہ چشمم می خلد چوں نیش عقرب ہا

نہ خواند زیں دبستاں یک حدیثے غیر حیرانی

کہ صورت خانہ شد از حیرتِ روئے تو مکتب ہا

بریزاے ساقی از صہبائے وحدت قطرہ در کامم

ندارم طاقتِ سرگرمیٔ جامِ لبالب ہا

نزاکت آں قدر دارد نگارِ نازک اندامے

نمایاں در گلویش ہر سخن آید ازاں لب ہا

نہ گشتم زرد رو چوں کہرہا تا بےطمع گشتم

سیرؔ روشن گہر گردیدہ ام از ترک مطلب ہا