چو ہرگہ می شود از جانِ مئے خالی تنِ مینا

چو ہرگہ می شود از جانِ مئے خالی تنِ مینا

مصیبت خانہ گردد مجلسم از جا بردنِ مینا

مئے و ساقی و شمع و شاہد اے زاہد نمی دانی

بہشت ایں است ساز مطرب و رقصیدن مینا

کریماں اہل دولت را ز مفلس بیشتر خوانند

چو از مئے شد تہی، ساقی نگیرد گردنِ مینا

تواضع سر کشاں بر زیرِدستان بیشتر دارند

ببیں پیش قدح سر بر سجود آوردن ِمینا

چو مفلس گشت سرکش زیر دست آسودہ بنشیند

قدح آرام یابد از تہی گردیدنِ مینا

ز شادی تومی کن غم خانۂ دل را بیا ساقی

عروس بادہ خندانست در پیراہنِ مینا

سرشکِ دیدہ ام آوارہ شد چوں شد دلم بے جا

رود دورِ قدح ہر سوئے از جنبیدنِ مینا

مرا نورِ نظر در بزم مینا آمدن باشد

جہاں تاریک در چشمم بود از رفتنِ مینا

سیرؔ در مئے پرستی آہنیں چنگالم اے زاہد

دہم جاں را و نگذارم دودست از دامنِ مینا