زاہد بریں مناز کہ دنیا گذاشتم

زاہد بریں مناز کہ دنیا گذاشتم

ایں ہمتِ من ست کہ عقبیٰ گذاشتم

چوں پائے خود بد امن راحت نمی کشم

آسودگی بنقش کفِ پا گذاشتم

شرم آمدم کہ شکوۂ دردِ جگر کنم

دستِ طبیب و پائے مسیحا گذاشتم

مطرب دگر میا کہ سر چنگ و دف نماند

ساقی برو کہ ساغر و مینا گذاشتم

کارم خراب بود کہ می کردم آرزو

خودرام شد چو حرف تمنا گذاشتم

چوں لذتِ خلش بدعا می کنم طلب

خارِ شکستہ را بکفِ پا گذاشتم

جزیک گلیم کہنہ دگر در برم نبود

آں ہم بحکم ہمت والا گذاشتم

ایں ست فیضؔ صحبتِ پیرِ مغاں کہ باز

زہد و صلاح و توبہ و تقویٰ گذاشتم