ہوائے کعبۂ دلہاست در ضمیر مرا

ہوائے کعبۂ دلہاست در ضمیر مرا

بغیر فضل تو کس نیست دستگیر مرا

من راچہ بے سر و سامان فتادہ ام از پائے

تو خود بدست عنایت رساں چو تیر مرا

توئی کہ صید جہاں کر دی از کرشمہ و ناز

بکن بنجم کمند کرم اسیر مرا

سرم نثار نگارے کہ خاک مقدم او

ہزار بار بہ از عنبر و عبیر مرا

غبار در گہ او تو تیائے چشم دل است

چگونہ از سر کو پش بود گزیر مرا

بسوئے روضۂ رضواں کے التفات کتم

کہ ہست خاک در دوست دل پذیر مرا

چو بیخود از سر کویش نمی توانم رفت

نمودہ اند ز خاکش مگر خمیر مرا