اگر تو عاشق عشقی و عشق را جویا

اگر تو عاشق عشقی و عشق را جویا

بگیر خنجر تیز و ببر گلوئے حیا

بدانک سد عظیم است در روش ناموس

حدیث بے غرض است ایں قبول کن با صفا

ہزار گونہ جنوں از چہ کرد آں مجنوں

ہزار شید بر آورد آں گزیں شیدا

گہے قباش بدرید و گہے بکوہ دوید

گہے ز زہر چشید و گہے گزید فنا

چو عنکبوت چنیں صید ہائے زفت گرفت

ببیں کہ تا چہ کند دامن ربی الاعلیٰ

چو عشق چہرۂ لیلیٰ ہمی بداں ارزید

چہ گونہ باشد اسریٰ بہ عبدہ لیلیٰ

نہ دیدہ ای تو دواوین ویسہ و رامین

نہ خواندۂ تو حکایت وامق و عذرا

تو جامہ گرد کنی تا ز آب تر نشود

ہزار غوطہ تو را خوردنیست در دریا

طریق عشق ہمہ پستی آمد و مستی

کہ سیل پست رود کے رود بہ سوئے علیٰ

میان حلقۂ عشاق چوں نگیں باشی

اگر تو حلقہ بہ گوشہ تکینی اے مولیٰ

چناں کہ حلقہ بگوش است چرخ را ایں خاک

چناں کہ حلقہ بگوش است روح را اعضا

بیا بگو چہ زیاں کرد خاک ازیں پیوند

چہ لطف ہا کہ نکردست عقل با اجزا

دہل بہ زیر گلیم اے پسر نشاید زد

علم بزن چو دلیراں میان صحرا

بہ گوش جاں بشنو از گرویٔ مشتاقاں

ہزار غلغلہ در جو گنبد خضرا

چو بر کشاید بند قبا ز مستیٔ عشق

تو ہائے و ہوئے ملک بیں و حیرت و حورا

چہ اضطراب کہ بالا و زیر عالم راست

ز عشق کوست منزہ ز زیر و از بالا

چو آفتاب بر آید کجا بہ ماند شب

رسید جیش عنایت کجا بہ ماند عنا

خموش کردم اے جان جان جان تو بگو

ذرہ ذرہ ز شوق رخ تو شد گویا