ساقیا معجزۂ حضرت موسیٰ داری

ساقیا معجزۂ حضرت موسیٰ داری

ساغر بادہ بکف چوں ید بیضا داری

اے دل اندیشۂ آں زلف چلیپا داری

در سر خویش ندانم کہ چہ سودا داری

اے دل از داغ چو طاؤس تماشا داری

نہ سرِ باغ نہ اندیشۂ صحرا داری

نعل و میخ است زکفش تو ہلال و انجم

آسمان و گری زیر کف پا داری

غمزہ و عشوہ و انداز و ادا و آنے

چشم بد دور کہ در خود ہمہ یکجا داری

دل من شاد کہ چوں تو گل رعنا دارم

وقت تو خوش کہ چو من بلبل شیدا داری

تا زلب حرف زنی مرد ہا صد سالۂ زید

کن مرا زندہ کہ اعجاز مسیحا داری

بسراغ کمرش نیست نشانت اے دل

گوشہ گیر بجہاں شہرت عنقا داری

لب اظہار تو چوں غنچہ نہ از ہم وا شد

اے دل غمزدہ آخر چہ تمنا داری

نظر آں جا کہ فتد باد نگردد در چشم

ہمچو آئینہ چہ دلچسپ سراپا داری

کم زفردائے قیامت نبود فردایت

کہ بفردا متعلق پس فردا داری

دل صد پارہ ام البتہ گلو گیر تو شد

نہ حمایل بگو راز گل حمرا داری

بخیہ کردی دل مجروح مرا از مژگاں

ہنرت بہ کہ بکف سوزن عیسا داری

روئے تو روشن و آویزۂ دُر در گوشت

جلوۂ حسن مہ و عقد ثریا داری

اے شہیدؔ از مئے عشق است ترا مدہوشی

نہ غم دین و نہ اندیشۂ دنیا داری