پیش روشن دل نباشد احتیاج عرض حال

پیش روشن دل نباشد احتیاج عرض حال

می کند آئینہ فہم مدعا بے قیل و قال

روز بد یارے نمی آید ز یاراں، دیدہ ام

سایہ ہم پنہاں شود در زیر پا، وقت زوال

خوش بیانی ہا مگر در چشم گویا یش ندید

اے کہ می گوید زبان سرمہ گردیدہ ست لال

یک سر موئے غرض ہم، عشق را سازد ہوس

چینیِ مو دار می گردد ہم آواز سفال

در ترازوئے عدالت سنگ کم موجود ہست

چشم او را کرد گویا آں کہ مارا کرد لال

ظاہراََ آرا را بود نصرت بلائی در قفا

افسر طاؤس را برباد داد ایں نقش بال