چنان ضعیف شد از غم تنِ نزار مرا

چنان ضعیف شد از غم تنِ نزار مرا

کہ بار خاطر من می کند غبار را

تو نیز چارۂ حرماں نمی تو انے کرد

بجلوہ آئی وحیرت برد ز کار مرا

بیاد روئی تو عیشے در انجمن دارم

من و خیال تو با دیگری چہ کار مرا

ندارد تاب بینش دیدہ حسنِ بے حجابش را

کہ باشد حیرتِ چشمم نقابی آفتابش را

نگہ دز دیدۂ نرگس می دمد از خاک تا محشر

شہیدِ ناز چشمِ سحر سازِ نیم خوابش را

کنم گر عرض حالِ ایں دلِ صد پارہ در پیشش

بخاموشی سپارد ہجر آں بد خو جوابش را