بمن تعلیم وحشت ہست ہر دم جوش سودا را

بمن تعلیم وحشت ہست ہر دم جوش سودا را

دہید از گرد بادم مژدۂ دامان صحرا را

زند ساغر بخونِ بیگناہاں لعل جاں بخشی

کہ جائے دم ز دن نبود بہ پیش او مسیحا را

نمی دانم کدا می شوخ احرامِ چمن دارد

کہ گریہاست در پرواز رنگِ روئے گلہارا

جنوں سرگرم شوق و حسنؔ او محوِ خود آرائی

مرا آوارگی آئینۂ آں روئے مصفا را

تو با ایں حسنؔ شرم آلودہ گر آئی سوئے گلشن

گداز رنگ رو آبی زندگلہائے رعنا را

نہ تنہا دوری آں روئے تاباں وحشت انگیزست

خیالِ زلف پیچاں ہم پریشاں می کند ما را

صبا از بوئے یوسف ہدیۂ او گر نمی آرد

کہ سوئے کارواں وا می کند چشمِ ز لیخا را

ز تابِ آہ ہجرِ ناتواں غافل مشو ظالم

کہ جا در آتش ست از رشکِ او زلفِ چلیپا را