آنز وا از جسم و جاں شاید کہ بہ گزینیم ما

آنز وا از جسم و جاں شاید کہ بہ گزینیم ما

ہم چو سمیرغے بہ قاف بے خودی شینیم ما

آفت ہستی اگر مانع نگردد از حضور

چہرۂ تحقیق با عین الیقیں بینیم ما

افتتاح قفل مے کدہ ساز اے ساقی کریم

زاں کہ من لب تشنہ صوفی رند آئینیم ما

از در بزم تشرع ماندہ ام خوار و ذلیل

زاں کہ در مے خانہ با صد عزم و تمکینیم ما

ایں ہمہ کردار من ہر چند ناشائستہ اند

لطف او بیں کیں ہمہ شائستہ تحسینیم ما

انسب آں باشد کہ خاموشی گزینم طائفاً

ورنہ محبوس طباع و قید نفرینیم ما

اختیار اندیشۂ عشاق از ادراک نیست

پائے بند رشتۂ افہام دیرینیم ما

آفتاب معرفت زایل نہ گردد ہیچ گاہ

منبع کفر حقیق و مجمع دینیم ما

استو ائے مہر وحدت نفی بہ خم کثرت است

فارغ از فکر معاد و عہد دوشینیم ما

اعتزال از خلق باشد مایۂ آسائشی

غافل از تشویش ہستی محو تسکینیم ما

آزمودن فکر طالبؔ استقامت کامل است

در محبت بے خبر از وہم تکوینیم ما