ملاحت لیلیٰ دارد و صباحت یوسفی یارم

ملاحت لیلیٰ دارد و صباحت یوسفی یارم

لطافت حور برہم می زند گل چہرہ دلدارم

مرا آن غمزہ چشم نیم خواب از خود برون بردہ

چہ سحر ایں است کہ بہ امامے کند معشوق عیارم

اگر رہزن نگشتی دانۂ خاکش گرفتی جا

فراز آشیاں عرش ایں مرغ گرفتارم

صبا زا من نیاز بیکران معروض دار امشب

بہ مہ روی کہ با قوس ابروئے کردہ است اشکارم

پس از آداب گو کہ اے قبلہ جاں با جمال تو

تفقد ساز حال ما کہ در ہجر تو بس زارم

توے نازک تر از گل برگ و برج لطف را اختر

بود کز پرتو رویت شود روشن شب تارم

شراب بے خودی نوشم ز جام نرگس بیددؔ

مبادا فتنۂ ہستی کند زیں خواب بیدارم