بسکہ از شوق طپیدن ہادلم بیتاب شد

بسکہ از شوق طپیدن ہا دلم بیتاب شد

تا بخاک افتاد اشک ازچشم من سیماب شد

پیش یاقوت لب ساقی رواج بادہ نیست

آتش در سینہ بود اماز شرمش آب شد

کشتی امید از موج خطر و ارستہ بود

طالع بر گشتہ ام ہمچشم ایں گرداب شد

تازہ گردید ایں دل افسردہ ام از داغ عشق

از ہوائے شعلہ نخل موم ما سیراب شد

عمرہا در دل نہفتم گریہ امشب جوش زد

خانہ ام آخر خراب ز جوش ایں سیلاب شد

صبح محشر ہم نخواہد دید روی آفتاب

ہر کہ زیر سایۂ زلفے شبے در خواب شد

گریۂ شوقم بصحرامی کشد دیگر علیؔ

بسکہ نم در چشم دز دیدم نظر سیلاب شد