اندر دل من دروں و بیرون ہمہ اوست

اندر دل من دروں و بیرون ہمہ اوست

اندر تن من جا و تن و خون ہمہ اوست

آں جا چگونہ کفر و ایماں گنجد

نے چوں باشد و جود من چوں ہمہ اوست

میدان بہ یقیں کہ ہم بدوسیر از اوست

در کوه قدر شرہم از او خیر از اوست

شور و شغب و مسجد و میخانہ از او

و اشرب و فغاں فتنہ و دیر از اوست

آنم کہ جہاں چو حقہ در مشت من است

دیں قوت حق ز قوت پشت من است

کونین و مکان و ہر چہ در عالم ہست

در قبضہ قدرت و دو انگشـت من است

اے قدرت تو معتدل نہ بالا ونہ پست

وے چشم تو مخمور نہ ہشیار و نہ مست

بالجملہ چنانی کہ چناں می باید

کس را تو چو محبوب نبوده است و نہ ہست

کس نیست کہ او شیفتہ روئے تو نیست

سرگشتہ چو من در شکن موئے تو نیست

گویند بہشت جاوداں خوش باشد

دانم بہ یقین کہ خوشتر از روئے تو نیست