خوشا روزیکہ سازم فرش راہت دیدۂ خود را

خوشا روزیکہ سازم فرش راہت دیدۂ خود را

رسانم من بدرگاہت سر شوریدۂ خود را

بہ شوقت بس وفور ناتوانی شد دلیل من

صبا را می سپارم ایں تنِ کاہیدۂ خود را

زخار راہ تو دیوانہ ات صد جلوہ ہا دارد

قبائےگل نماید جامۂ پوشیدۂ خود را

زلطف خاکساراں سرباوج آسماں دارند

مہے کردی ہلال بندہ ژولیدۂ خود را

زباں را نطق از تو چشم را از تست بینائی

کشا برگ لب و آں نرگس خوابیدۂ خود را

شفیعیؔ را پذیرفتی زخاکش کیمیا کردی

بہ بخشا از خداہم بندۂ بخشیدۂ خود را