آبِ دریا از فرق تا پائے بوس عرش تو

آبِ دریا از فرق تا پائے بوس عرش تو

دائما در نالہا با دیدۂ گریاں خوش است

از منِ مسکیں اگر چہ صد گنہ آمد پدید

از تو ستاری و عفو و رحمت و غفراں خوش است

درد مند خستہ ام ترساں و بس زار و نزار

دستِ افضالت بفرقِ بے سرو ساں خوش است

بندۂ مسکین گنہ گارے بتو دارد امید

بارشِ فیضِ عمیمت برگنہ گاراں خوش است

توبہ ام بپذیر و جرمم عفو کن از محضِ جود

اے کہ جودت برغنی و برتہی دستاں خوش است

گر چہ عمرت گشت ضائع اے عضدؔ با گریہ ساز

مفلساں را مایہ درِّ اشک بر داماں خوش است