اگر دست مرا ساقی بیک رطل گراں گیرد

اگر دست مرا ساقی بیک رطل گراں گیرد

الٰہی در جہان کام دل از بخت جواں گیرد

سعادت مند را باشد گوارا سختی عالم

ہما را در گلو ہرگز ندیدم استخواں گیرد

چسان در سینہ ام جا می تواند کرد حیرانم

خدنگت را کہ دل از خانۂ تنگ کماں گیرد

بہ پیش شمع رویت منصب پروانگی دارم

تو چوں عارض بر افروزی مرا آتش بجاں گیرد

کسی را ہر قدر دل شہرہ باشد در جگر داری

سر رہ چوں بہ آں بیگانہ خوی سر گراں گیرد

حزیںؔ از پائے ننشینم براہ انتظار او

چو مجنوں بر سر شوریدہ، گر مرغ آشیاں گیرد