اے از بیانِ حمدِ تو عاجز زبانِ ما

اے از بیانِ حمدِ تو عاجز زبانِ ما

تیغِ ادب بریدہ زبان زبانِ ما

مانند عاصیٔ کہ نداند الف ز بی

در وصفِ قدش تو خرد خوردہ دان ما

چوں ابلہی کہ قطع بروادی کندہوس

حیراں براہ حمد تو طبع روان ما

در پایۂ سریر ثنایت کجار سیم

از نہ فلک اگرچہ بود نردبانِ ما

یا رب سیاہ روئی مارا سبب مساز

دو دیکہ ظاہر است زسوزِ نہان ما

زاں آتش نہاں کہ بدل شعلہ می زند

گویا زبانہ ایست زبان در دہانِ ما