گویند مرد خوار بود با گریستن

گویند مرد خوار بود با گریستن

رفت آبروئے چشمِ من از نا گریستن

امروز نقد عیشِ چرا می دہی زکف

از عقل نیست درِ غم فردا گریستن

محو است در تصور حسن تو چشم من

دیگر چہ کارماند مرا با گریستن

رحم آیدش بہ بی اثری ہائے گریہ ام

ضائع نگشت در دلِ شبہا گریستن

ساقی مگر بخشم گلویش فشردہ اے

کا غاز کرد شیشۂ صہبا گریستن

رانند سوئے باغ جناں رہ گزر کوئے دوست

باید تبریزِ سایۂ طوبیٰ گریستن

سنت بود بچشم من از روز نودرش

زیں راہ کردہ دوست تماشا گریستن

پنہاں بزیرِ چادرِ آب است روئے من

نازم بہ پردہ داریٔ پیدا گریستن

من خستہ تن بہ بسترو بستر بحالِ من

دارد بہ چشمِ صورت دیبا گریستن

بریک دو قطرہ نیز قناعت کنم کنوں

رفت آنکہ بود دجلہ و دریا گریستن

ترسم بہ گردن تو بود خون عالمی

عارفؔ نگہدار خدا را گریستن