خبر داری غمت چہ کردہ جان نا تو انے را

خبر داری غمت چہ کردہ جان نا تو انے را

صدائے نالہ و شیون گرفتہ آسمانے را

زمن دوری روا باشد نہ چوں تو دلستانے را

کجا بودی کہ امشب سوختی آزردہ جانے را

بقدرِ روزِ محشر طول دادی ہر زمانے را

خورد ہر کس کہ تیر غمزہ بے تاب و تواں گردد

نباید باز آں رازے کسے باور میاں آرد

حدیثِ لذتِ آں باتو گفتن خوب می شاید

سوالے کن زمن امروز تا غو غابہ شہر افتد

کہ اعجازِ فلانے کرد گویا بے زبانے را

ہوا دارند گر سودا آں زلفِ خوش ادا خوب ست

بہ جاں بازی اگر کوشند جورِنا روا خوب ست

متاعِ عشق را گوئیم جنسِ بے بہا خوب ست

بہ ہر نرخے کہ می گیرند اخلاص و وفا خوب ست

پس از عمرے گذار افتاد بر ما کاروانے را

تلاش توبہ کعبہ زہداں را ایں ہمہ خامیست

بہ جائیکہ بہ موسیٰ جلوہ دادی عشق را وادی ست

نہ خواہد یافت او را ہت کہ از درد طلب خالیست

کتاب ہفت ملت گر بخواند آدمی عامیست

نخواند تا زخبر و آشنائی داستانے را

جمالِ دلفریبت آں کہ دلہا از بغل رفتند

فسونِ چشم فتنہ زا کہ سر گرم فغاں گشتند

وفا را ایں بود شیوہ سر تسلیم خم کردند

بعشاق اشک گرم و رنگ زرد از بہرآں دادند

کہ از استعنا فرود آرند مستغنی جوانے را

خیالاتِ پریشاں را خروج از طبع محزوں کن

بہ شکر وصلت لیلیٰ مسرت ہمچو مجنوں کن

تمامِ شوق سجدہ ہا بہ ایں درگاہ اکنوں کن

دلا سیلابِ خوں را از شگاف سینہ بیروں کن

کہ امشب سودہ ام بردیدہ خاک آستانے را

فتادہ بود در کوئے کسے زخمیٔ فتنہ خو

مگر باشد کسے بیدلؔ مرا آمد ز الفت بو

رسیدم چو بہ نزد او دعا کردم بجانِ او

نمی دانم نظیریؔ کیست چوں می آمدم زاں کو

بہ حال مرگ دیدم بر سر رہ نا توانے را