ز دوری تا بکے مارا چنیں مہجور میداری

ز دوری تا بکے مارا چنیں مہجور میداری

و گر نزدیک می آیم تو خود را دور میداری

طبیب من توئی اما مرا بیمار می خواہی

دوائے من توئی اما مرا رنجور میداری

بنور خود شب روشن نکردی مجلس ما را

چراغ آشنائی را چرا بے نور میداری

بدستور سگاں زیں آستاں ما را چہ میرانی

چہ رسمست ایں کہ عاشق را بدیں دستور میداری

بہ بزم وصل حاضر می کنی ارباب حشمت را

ہمیں مسکیں ہلالیؔ را ز خود مہجور میداری