جان جہاں جہان جاں پیر من و خدائے من

جان جہاں جہان جاں پیر من و خدائے من

شان خدا خدائے شان پیر من و خدائے من

از تو بہ تو رسیدہ ام جز تو دگر نہ دیدہ ام

غیر تو کیست در جہاں پیر من و خدائے من

من نہ منم نہ من منم روح توئی توئی تنم

ہم تو مکین و ہم مکاں پیر من و خدائے من

کیست کہ اندرون ماست جز تو برون ما کجاست

ہم تو نہان و ہم عیاں پیر من و خدائے من

چیست بہ ممکن و وجوب در دو جہاں ز زشت و خوب

کیست مکین لا مکاں پیر من و خدائے من

قبلۂ من چہ روئے تو کعبۂ من چہ کوئے تو

عشق تو راحت‌ رواں پیر من و خدائے من

مہر رخت چو نور تافت ذرۂ نمت مجیبؔ یافت

از تو نشان بے نشاں پیر من و خدائے من