دلم بہ ربود جانانے کہ آنے دل ستاں دارد

دلم بہ ربود جانانے کہ آنے دل ستاں دارد

شکر لب خندہ نمکینے خمار مے کشاں دارد

چو گل رخ نرگسیں چشمہ بہ رویش سنبلے زلفے

لب نازک تر از لالہ قد سرو رواں دارد

گر از تمکیں نمی پرسد ز حال زار من دل بر

خدایا مہرباں سازش کہ دل سنگیں چناں دارد

بہ کیش دلبرے شاید روا دارد دل آزارے

کہ از مژگاں زند پیکاں و از ابرو کماں دارد

بیا مشتاقؔ زیں بہ گزر تو خاک پا سلیماں شو

کہ ہر کس از جمال او کمال بے کراں دارد