واقف نہ شد طبیب ز درد نیاز ما

واقف نہ شد طبیب ز درد نیاز ما

افسوس ایں کہ نالہ کند فاش راز ما

تن در عبادت است و دلم محو سیم و زر

منظورِ حق چرا بشود ایں نماز ما

در آئینۂ چو پرتو حسن و جمال دید

محمود شد بیک نگہ خود ایاز ما

جز تو بدیگرے نکنم عرضِ حال دل

از لطفِ خویش می شنوی عجز و نیاز ما

چوں بلبلاں ہجوم نمایند اہلِ عشق

بشگفتہ می شوند گل شعرِ ناز ما

از آشیانِ قدس دریں مزبلہ خراب

افتادہ است بے سر و پا شاہباز ما

سیدؔ تو بہرِ رزق چرا فکر می کنی

ہر صبح، ہر مسا، بدہد کارساز ما