ز قدت سرو بستاں آفریدند

ز قدت سرو بستاں آفریدند

ز رویت ماہ تاباں آفریدند

ز حسن روئے تو تابے عیاں شد

از آں خورشید تاباں آفریدند

ترا سلطانیٔ کونین دادند

پس آں کہ تخت و سلطاں آفریدند

ز چشم فتنہ جوئے دل فریبت

ہزاراں چشم فتاں آفریدند

از آں سر چشمہ نوش حیاتت

بہ گیتی آب حیواں آفریدند

ز خط و عارض و نور جبینش

شب و شمع و شبستاں آفریدند

نبد مردے و میدانے جہاں را

کہ او را مرد میداں آفریدند

لب و دندان او را چوں بہ دیدند

در و یاقوت و مرجاں آفریدند

چو عکس زلف و-رخسارش نمودند

بہ گیتی کفر و ایماں آفریدند

کہ تا از زلف او زنار بندند

بسے کس را پریشاں آفریدند

مر آں را وعدۂ دیدار دادند

مر ایں را بہر نیراں آفریدند

یکے را بہر طاعت خلق کردند

یکے را بحر عصیاں آفریدند

یکے از بہر مالک گشت موجود

دگر از بہر رضواں آفریدند

بہ صحرائے جہاں را بر گذشتند

تماشا را گلستاں آفریدند

چو عزم جوئے بار دہر کردند

در او سرو خراماں آفریدند

بہ ظاہر ملک جسم آباد کردند

بہ باطن عالم جاں آفریدند

کہ تا باشد نموداری ز علمش

جہاں را از پئے آں آفریدند

چو حسن خویشتن را جلوہ دادند

جہانے پر ز خوباں آفریدند

بر افگندند چوں پردہ ز رخسار

برائے جلوۂ انساں آفریدند

ز اشک عاشقان او بہ گیتی

در او دریائے عماں آفریدند

دلم را در خم زلفش بہ دیدند

از آں جا گو و چوگاں آفریدند

برائے عاشقاں از ہجر و وصلش

ہزاراں درد و درماں آفریدند

دلیل خویشتن ہم خویش بودند

بداں منکر کہ برہاں آفریدند

چو خود خوردند بادہ مغربیؔ را

چرا سرمست و حیراں آفریدند