حق گزارِ حسنِ بے پایانِ یاراں گشتہ ام

حق گزارِ حسنِ بے پایانِ یاراں گشتہ ام

شد دلم آباد تا از عشق ویراں گشتہ ام

آں شراب کہنہ ام آمیخت جانم با گلاب

شعلہ ہانو شیدہ ام خورشید تاباں گشتہ ام

عاشقاں را دادہ ام آسایش از مہر و وفا

خود ولے با سوزِ عشق از دردنالاں گشتہ ام

شبِ پُر از ماہ و ستارہ، من مزارِ لالہ ہا

دردِ دل مخروبہ ام چوں گنج پنہاں گشتہ ام

چوں ببینم دل بسوزد چوں نبینم نیز ہم

از تماشائے جہاں گریاں و بریاں گشتہ ام

گرچہ سردم، داغ دیدم ہمچو آہنؔ بارہا

ذرہ ام بر گرد آں خورشید تاباں گشتہ ام