بر ایں امید مردم کاو بیاید بر مزار من

بر ایں امید مردم کاو بیاید بر مزار من

مگر رحمے نہ کرد آں بے وفا بر حال زار من

صبا گر بہ گذری روزے بسوئے منزل جاناں

سلام من رسانی و بگوئی حال زار من

من و صحرا نوردی و جنوں از پا نشینم چوں

کہ عشق تو عناں بردہ ز دست اختیار من

نقاب از رخ کشید و گفت گنج حسن من ہستم

پریشاں کرد گیسو را و گفت اینست مار من

منم آں ماہ اوج حسن در برج زمیں تاباں

کہ ہر شب می شوند از آسماں انجم نثار من

خراب از دست خود مانی بفور اژرنگ را کردے

تکلف بر طرف دیدے اگر نقش و نگار من

در ایام فراقش آں چناں می گریم اے عاجزؔ

کہ سر دادست طوفاں ہر دو چشم اشکبار من