در گہ خلق ہمہ زرق و فریبست و ہوس

در گہ خلق ہمہ زرق و فریبست و ہوس

کار درگاہ خداوند جہاں دارد و بس

ہر کہ او نام کسی یافت از آں درگہ یافت

اے برادر کس او باش و میندش از کس

بندۂ خاص ملک باش کہ با داغ ملک

روزہا ایمنی از شحنہ و شب ہا ز عسس

گرچہ با طاعتے از حضرت او لا تامن

ور چہ با معصیتے از در او لا تیاس

ور چہ خوبی بہ سوئے زشت بہ خواری منگر

کاندریں ملک چوں طاؤس بہ کارست مگس

تو فرشتہ شوی ار جہد کنی از پئے آں کہ

برگ تو تست کہ گشتست بتدریج اطلس

عاشقے پر خور پر شہوت و پر خواب چو خرس

نفس گویائے تو ز آنست بہ حکمت اخرس

چنگ در گفتۂ یزدان و پیمبر زن و رو

کآنچہ قرآن و خبر نیست فسانست و ہوس

پوست بگذار کہ تا صاف شود دین تو ہاں

کہ چوبے پوست شود صاف شود جوز و عدس

آز بگذار کہ با آز بہ حکمت نرسی

ور بیاں بایدت از حال سنائیؔ بر رس