در نکوہش دنیا داران

اے گرفتار نیاز و آز و حرص و حقد و مال

ز امتحان نفس حسی چند باشی در وبال

چند در میدان قدس از خیرہ تازی اسپ لاف

چوں نداری داغ عشق از حضرت قدس جلال

باطن از معنیت پاک و ظاہر از دعویٰ پلید

چوں تہی طبلی پر از آواز از زخم دوال

مرد باش و برگزار از ہفت گردوں پائے خویش

تا شوی رستہ ازیں الفاظ قیل و قال

روح را در عالم روحانیاں کن آب خور

نفس را در سم اسپ روح کن قطع المنال

جلوہ دہ طاؤس سفلی راز حکمت تا مگر

با عروس حضرت علوی کند رائے وصال

چوں مفصل گشتی از اوصاف نفسانی بہ علم

از ہمہ اسجاد نفاسنی کند روح انفصال

جہد کن تا ببری منزل اندر نور روح

تا نہ مانی منقطع در اوسط ضل و ضلال

چوں مصفا گشتی از اوصاف نفسانی ترا

دست تقدیر تعالیٰ گوید اے سید تعال

چوں بہ ترک نفس گفتی پس شدی او را یقیں

ایں چنیں می باش از انفاس نفس اندر حلال

گر بہ تقلیدے شدستے قانع از صانع رواست

ہم چنیں می باش از انفاس نفس اندر جوال

رو بہ زیر سایۂ لا خانۂ الا بگیر

تا کہ از الات بنماید ہمہ راہ مجال

کے خبرداری ز صانع کے از او واقف شوی

تا کہ خرسندی بہ مشتے علم ہائے پر محال