در ریاض حسن دارد رنگ خوش آں گلعذار

در ریاض حسن دارد رنگ خوش آں گلعذار

بو کہ باشد آں گل خوش رنگ را بلبل ہزار

تا حریف بزم او گردم ہمی گریم چو شمع

اے خوشا روزے کہ یابم در حریم وصل یار

من کہ گرد کارواں ہستم بدامان زماں

گر نویسی نامہ ام بنویس در خط غبار

زہد خشک خویش را دانم کہ خود تر دامنیست

زاں سبب ہستم کنوں پیش عزیزاں شرمسار

ایں کہ می بینم بہ مینا آب رنگیں ساقیا

آب انگور خراسانست یا آب انار

راحتے دل را رساں ایں دم کہ خوش گفت آنکہ گفت

در طریقت رنجش خاطر نباشد مے بیار

برگریزی رخت بست از ہیبت شاہ ربیع

عندلیب خوش نوا شد چہجچہ زن در بہار

خوش زمانے خوش مکانے خوش دلارامے بہ بر

در چنیں وقتے چرا افسردۂ اے گلعذار

دخت رز حجلہ نشین‌ شیشہ باشد تا بہ کے

بے حجاب از خود شود در بزم رندانش بیار

آتش تر ساقیا ما را بدہ در آب خشک

ہست اینجا سبزۂ وا برد کنار جوئے بار

لا جمیل الا ہو لا شاعر الا العاجزؔ

لا فتیٰ الا علی لا سیف الا ذوالفقار