اے ہمہ انصاف جویاں بندۂ بیداد تو

اے ہمہ انصاف جویاں بندۂ بیداد تو

زاد جاں راد مرداں حسن مادرزاد تو

حسن را بنیاد افگندی چناں محکم کہ نیست

جز یبقی وجہ ربک نقش بے بنیاد تو

بلفضولاں را سوئے تو راہ نبود تا بود

کبریا در بادباں رائیگاں آباد تو

آتش اندر خاکپاشاں ہمہ عالم زدند

ہر کرا بر روئے آب تست در سر باد تو

تنگ چشماں را ز تو گردی نہ خیزد تا بود

لن تنالو البر حتٰی تنفقوا بر یاد تو

اے بسا در حقۂ جاں غیورانت کہ ہست

نعرہ ہائے سر بہ مہر از درد بے فریاد تو

فتنہ بودی یاسمینت از برگ گل نہ شگفتہ بود

فتنہ تر گشتی چو بر رست از سمن شمشاد تو

فالق الاصباح بر جان ہائے ما داد تو خواند

ہین کہ وقت جاعل اللیل آمد از بیداد تو

اندر ایں مجلس بما شادی و غمگینی ز خصم

چشم بد دور از دل غمگین و طبع شاد تو

روئے ما تازست تا تو حاضری از روئے تو

جان ما خوش باد چوں غائب شوی بر یاد تو

یک زماں خوش باش با ما پیش از آں کز بیم خصم

روز ما نا خوش کند گفتار شب خوش باد تو

ایں ہمہ سحر حلال آخرت کت آموزد ہمی

گر سنائیؔ نیست اندر ساحری استاد تو