در نصیحت یکے از ابنائے زمان فرماید

اے ناگزران عقل و جانم

وے غارت کردہ این و آنم

اے نقش خیال تو یقینم

وے خاک جمال تو گمانم

تا با خودم از عدم گمم کم

چوں با تو بوم ہمہ جہانم

در بازم با تو خویشتن را

تا با تو بمانم ار بمانم

گوئی کہ بہ دل چہ اے چو تیرم

پرسی کہ بہ تن چہ اے کمانم

پیش تو بہ قلب و قالب اے جاں

آنم کہ چو ہر دو حرف آنم

اے شکل دہان تو کم از نیست

کے نو کہ کنی کم از دہانم

گر با تو بدوزخ اندر آیم

حقا کہ بود بہ از جنانم

تا چند چہار میخ داری

در حجرۂ تنگ کن فگانم

تا چند فسردہ روح خواہی

در سایۂ دامن زمانم

بے ہیچ بہ خر مرا ہم از من

ہر چند کہ رائیگاں گرانم

مانند میان خود کنم نیست

زیرا کہ ہنوز درمیانم

باٰ تن چکنم نہ از زمینم

باٰ جاں چہ کنم نہ زاسمانم

پرداختہ از فنا سرشتم

انداختہ از بقا نشانم

من سایہ شدم تو آفتابی

یک راہ برآی تا نمانم

بردار نقاب تا ببینم

بنمائے جمال تا بدانم

خوانندہ تو باش نزد خویشم

تا مرکب پے بریدہ رانم

در نامہ بجائے دیدہ بنشیں

تا نامۂ نا نبشتہ خوانم

تو عاشق ہست و نیست خواہی

بہ پذیر مرا کہ من چنانم

در دیدہ ز بیم غیرت تو

اکنون نہ سنائیمؔ سنانم