اے راہ ترا دلیل دردی

اے راہ ترا دلیل دردی

فردے تو و آشنات فردی

از دام تو دانہ ای و مرغے

در جام تو قطرہ ای و مردی

بروئے تو روح چیست بادی

با زلف تو شخص کیست گردی

خار است ہمہ جہاں و آنگہ

روئے تو در آں میانہ وردی

در کوئے تو نیست تشنگاں را

جز خاک در تو آب خوری

در راه تو نیست عاشقاں را

جز داعیۂ تو رہ نوردی

در تو کہ رسد بدستمزدی

تا از تو نبودی پائے مردی

در عشق تو خود وفا کے آید

از خشک و تری و گرم و سردی

نیک است کہ آئنہ نداری

تا ہست شفات نیست دردی

گر آئینہ ای بدی بدستت

چشم تو ترا بہ چشم کردی

در شہر تو نیست جز سنائیؔ

بے وصل تو جز کہ یاوہ گردی