حکایت بلبل با باز

در چمن باغ چو گلبن شگفت

بلبل با باز در آمد بگفت

کز ہمہ مرغان تو خاموش ساز

گوئے چیرا بودہ ای آخر بہ باز

تا تو لب بستہ کشادی نفس

یک سخن نغز نگفتی بکس

منزل تو دست گاہ سنجری

طعمۂ تو سینۂ کبک دری

من کہ بہ یک چشم زد از کان غیب

صد گوہر نغز بر آرم ز جیب

طعمۂ من کرم شکاری چراست

خانۂ من بر سر خارے چراست

باز بدو گفت ہمہ گوش باش

خاموشیم بنگر و خاموش باش

من کہ شدم کار‌ شناس اندکے

صد کنم و باز نگویم یکے

رو کہ توئی شیفتۂ روزگار

زا نکہ یکے نہ کنی و گوئی ہزار

من کہ ہمہ معنیم ایں صید گاہ

سینۂ کبکم دہد و دست شاہ

چوں تو ہمہ زخم زبانیٔ تمام

کرم خور و خوار نشیں والسلام

خطبہ چو بر نام فریدوں کنند

گوش بر آواز دہل چوں کنند

صبح کہ با بانگ خروسست و بس

خندہ ای ظن از راہ فسونست و بس

چرخ کہ در معرض فریاد نیست

ہیچ سر از چنبرش آزاد نیست

بر مکش آوازۂ نظم بلند

تا چو نظامیؔ نشوی شہر بند