حکایت گدا زادہ با بادشاہ زادہ - فقیر کے لڑکے کا شاہزادے پر فریفتہ ہونا

شنیدم کہ وقتے گدا زادہ ای

نظر داشت با پادشاہ زادہ ای

ہمی رفت و می پخت سودائے خام

خیالش فرو بردہ دنداں بہ کام

ز میدانش خالی نبودے چو میل

ہمہ وقت پہلوئے اسبش چو پیل

دلش خوں شد و راز در دل بہ ماند

ولے پایش از گریہ در گل بہ ماند

رقیباں خبر یافتندش ز درد

دگر بارہ گفتندش ایں جا مگرد

دمے رفت و یادش آمدش روئے دوست

دگر خیمہ زد برسر کوئے دوست

غلامے شکستش سر و دست و پائے

کہ بارے نگفتیمت اے درمیائے

دگر رفت و صبر و قرارش نبود

شیکبائے از روئے یارش نبود

مگس وارش از پیش شکر بجور

براندندے و بازگشتے بفور

کسے گفتش اے شوخ دیوانہ رنگ

عجب صبر داری تو بر چوب و سنگ

بگفت ایں جفا بر من از دست اوست

نہ شرطست نالیدن از دست دوست

من اینک دم دوستی می زنم

گرو دوست دارد وگر دشمنم

ز من صبر بے او توقع مدار

کہ با او ہم امکاں ندارد قرار

نہ نیروئے صبرم نہ جائے ستیز

نہ امکان بودن نہ پائے گریز

مگو زیں در بارگہہ سر بہ تاب

وگر سر چو می خم کشد در طناب

نہ پروانہ جاں دادہ در پائے دوست

بہ از زندہ در کنج تاریک اوست

بگفت ار خوری زخم چوگان او

بگفتا بہ پایش در افتم چو گو

بگفتا سرت گر بہ برد بہ تیغ

بگفت ایں قدر نبود از وے دریغ

مرا خود ز سر نیست چنداں خبر

کہ تاجست بر تارکم یا تبر

مکن با من ناشکیبا عتیب

کہ در عشق صورت نہ بندد شکیب

چو یعقوبم ار دیدہ گردد سپید

نبرم ز دیدار یوسف امید

یکے را کہ سر خوش بود با یکے

نیازارد از وے بہ ہر اندکے

رکابش بہ بوسید روزے جواں

برآشفت و برتافت از وے عناں

بخندید و گفتا عناں بر مپیچ

کہ سلطان عناں بر نہ پیچد ز ہیچ

مرا باوجود تو ہستی نماند

بیاد تو ام خود پرستی نماند

گرم جرم بینی مکن عیب من

توئی سربر آورد از جیب من

بداں زہرہ دستت زدم در رکاب

کہ خود را نیاوردم اندر حساب

کشیدم قلم در سر نام خویش

نہادم قدم برسر کام خویش

مرا خود کشد تیر آں چشم مست

چہ حاجب کہ آری بہ شمشیر دست

تو آتش بہ نے در زن و درگذر

کہ نہ خشک در بیشہ ماند نہ تر