نمی آید ز کس ہرگز ثنا عالی جنابش را

نمی آید ز کس ہرگز ثنا عالی جنابش را

کہ یکساں می کند سیراب بیں مہر سہابش را

فدائیم اے صبا برداشتی از رخ نقابش را

ز خود رفتم چوں در دیدم جمال بے حجابش را

چنیں از زلف مشکیں داشتش بر دوش خود مارے

دل مسکین بہ پیچیدہ چوں دیدہ پیچ و تابش را

رسیدم در سرائے او نہادم سر بہ پائے او

برائے چشم خود کردم صفا سرمہ ترابش را

چوں دل در دام او بستم ز بند دو جہاں رستم

بسے سرشار و سر مستم چو نوشیدم شرابش را

شنیدم وصف و اوصافش بدیدم روئے او صافش

بگویم از زبان خود جلال بے حسابش را

خریدم عشق آں جاناں بدودادم دل و ایماں

کہ او گفتہ بلے گفتم چوں دیدم عز و آبش را

کسے بستہ بدام‌‌ او شدہ از دل غلام او

ز محمود و ایاز اے دل بگو ذکر صوابش را

دلا در جائے خود بنشیں بکن کارے کہ می خواہی

مرو در خانۂ ناداں مبیں روئے خرابش را

چوں خواہی شادی و جنت مکن بد کار اے دانا

بترس از آتش دوزخ کہ بشنیدی عذابش را

چوں خواہی عارفاؔ راحت گذر از حرص دو عالم

چوں نزد بد نمی مانی نمی یابی عتابش را