منطق الطیر - در صفت وادیٔ عشق گوید

کس دریں وادی بہ جز آتش مباد

زاں کہ آتش نیست عیشش خوش مباد

عشق آں باشد کہ چوں آتش بود

گرم رو سوزد و سرکش بود

عاقبت اندیش نبود یک زماں

بر کشد خونش بہ آتش صد جہاں

لحظہ ای نہ کافری داند نہ دیں

ذرہ ای نہ شک شناسد نہ یقیں

نیک و بد در راہ او یکساں بود

خود چوں عشق آمد نہ این و آں بود

اے مباحی ایں سخن آن تو نیست

مرتد تو ایں بہ دندان تو نیست

ہر چہ دارد جملہ در بازد بہ نقد

وز وصال دوست می نازد بہ نقد

دیگراں را وعدہ در فردا بود

عارفاں را نقد ہم ایں جا بود

تا نہ سوزی خویش را یک بارگی

کے تواند رست از غم خوارگی

تا بہ ریشم در درون خود نہ سوخت

در مفرح کے توانی دل فروخت

ماہی از دریا چو در صحرا فتد

می تپد تا باز در دریا فتد

دل تپد پیوستہ در سوز و گداز

تا بجائے خود رسد ناگاہ باز

عشق جاناں آتشست و عقل دود

عشق کامد در گریزد عقل زود

عقل در سودائے عشق استاد نیست

عشق کار عقل مادر زاد نیست

گر ز غیبت دیدۂ بخشند راست

اصل عشق آں جا ببینی کز کجاست

مست یک یک ذرہ از مستی عشق

سر بروں آورد از ہستیٔ عشق

گر ترا آں چشم غیبی باز شد

با تو جرات جہاں ہم راز شد

ور بہ چشم عقل بکشائی نظر

عشق را ہرگز نہ بینی پا بہ سر

مرد کار افتاد باید عشق را

مردم آزاد باید عشق را

نہ تو کار افتادہ ای نہ عاشقی

مردہ ای تو عشق را نا لائقی

زندہ دل باید دریں رہ صد ہزار

تا کند در ہر نفس صد جاں نثار