منطق الطیر - حکایت بر دار شدن منصور حلاجؔ

چوں شد آں حلاجؔ بردار آں زماں

جز انا الحق می‌ نہ رفتش بر زباں

چوں زبان او ہمی نہ شناختند

چار دست و پائے او انداختند

زرد شد چوں خوں بہ‌ رفت از وے بسے

سرخ چوں ماند دراں حالت کسے

زود در مالید آں خورشید و ماہ

دست بہ بریدہ بروئے ہم چو ماہ

گفت چوں گلگون مردست خوں

روئے را گلگونہ زاں کردم کنوں

تا نہ باشم زرد در چشم کسے

سرخ روئی باش دم ایں جا بسے

ہر کہ را من زرد آیم در نظر

زن برد کانجا بہ ترسیدم مگر

چوں مرا از تن سر یک موئے نیست

جز چنیں گلگونہ آنجا روئے نیست

مردے خونی سر نہد چو زیر دار

شیر مردش آں زماں آید بکار

چوں جہانم حلقۂ میمے بود

کے چنیں جائے مرا بیمے بود

ہر کہ را با اژدہائے ہفت سر

در تموذ افتادہ دایم خواب‌ و خر

زیں چنیں بازیش بسیار افتد

کمتریں چیزش سر دار افتد