منطق الطیر - حکایت منصور
گفت چوں در آتش افروختہ
گشت آں حلاج کلی سوختہ
عاشقے آمد مگر چوبے بدست
بر سر کوئے آں مشت خاکستر نشست
پس زباں بکشاد ہمچو آتشے
بعض می شورید خاکستر خوشے
وانگہے می گفت بر گوید راست
کاں کہ می زد او انا الحق او کجاست
آں چہ گفتم انچہ بہ شنیدی ہمہ
آں چہ دانستی توئی دیدی ہمہ
آں ہمہ جز اول افسانہ نیست
مہر شد جانت دریں ویرانہ نیست
اصل باید اصل مستغنی و پاک
گر بود فرع و اگر نبود چہ باک
ہست خورشید حقیقی بر دوام
گونہ ذرہ مان نہ سایہ والسلام
Additional information available
Click on the INTERESTING button to view additional information associated with this sher.
About this sher
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Morbi volutpat porttitor tortor, varius dignissim.
Close
rare Unpublished content
This ghazal contains ashaar not published in the public domain. These are marked by a red line on the left.
