اے کہ بہ ہنگام درد راحت جانی مرا

اے کہ بہ ہنگام درد راحت جانی مرا

وے کہ بہ تلخیٔ فقر گنج روانی مرا

آنچہ نبردست و ہم آنچہ ندیدست فہم

از تو بہ جانم رسید قبلہ ازانی مرا

از کرمت من بناز می نگرم در بقا

کے بہ فریبد شہا دولت فانی مرا

نعمت آں کس کہ او مزدۂ تو آرد او

گرچہ نہ خوانی بود بہ ز اغانی مرا

در رکعات نماز ہست خیال تو شہہ

واجب وہ لازم چنانک سبع مثانی مرا

در گنہ کافران رحم و شفاعت تو راست

مہتری و سرور سنگ دلانی مرا

گر کرم لا یزال اذاں کند ملک ہا

پیش نہد ہرچہ ہست گنج نہانی مرا

سجدہ کنم من ز جاں روئے نہم من بہ خاک

گویم از اینہا ہمہ عشق فلانی مرا

عمر ابد پیش من ہست زمان وصال

ز‌ آں کہ نہ گنجد در او ہیچ زمانی مرا

عمر اوانی ست وصل شربت صافی در آں

بے تو چہ کار آیدم رنجے اوانی مرا

بیست ہزار آرزو بود مرا پیش از ایں

در ہوس اش خود نامند ہیچ امانی مرا

از مدد لطف او ایمن گشتم از آنک

گوید سلطان غیب جان جہانی مرا

گوہر معانی اوست پر شدہ جان و دلم

او سگ و کو گفت وہ نیست ثالث و ثانی مرا

وقت وصالش بہ روح جسم نکرد التفات

گرچہ مجرد ز تن گشت عیانی مرا

پیر شدم از غمش لیک چو تبریزؔ را

نام بری بازگشت جملہ جوانی مرا