امر ربیست روح و سر کہ فداست
ذکر بے کام و بے زباں اوراست
حیف در بند جسم در مانی
نشنوی صوت پاک رحمانی
یار تو ہر دمست با تو کلیم
حیف تو نشنوی کلام قدیم
ہمہ عالم پر است از آواز
لیک در ہائے گوش خود کن باز
باز کردن ہمیں بس ست ترا
بند سازی رہ شنیدن را
بشنوی یک کلام نا مقطوع
از حدوث و فنا بود مرفوع
اول و آخرش چو بے حد شد
زاں سبب نام او بہ آں حد شد
عالم صوت از او ظہور گرفت
از حضورش بساط نور گرفت
رونق افزائے انجمن او شد
فیض بخشائے ہر سخن او شد
گر باظہار او نیاوردے
نام آواز در جہاں نہ بدے
بشنو آں بانگ پر سرور از گوش
کن فراموش خویش را ذی ہوش
غرق شو درمیان بحر محیط
ذات بے کم و کیف نور بسیط
نور بے رنگ ہست وحدت ذات
ویں تعین بود ہمہ ظلمات
دیدہ ہائے دلت کہ نا بینست
پیش تو نور سربسر اینست
ورنہ وحدت کجا و کثرت کو
بوئے عنبر کجا کجا بدبو
تو کہ ہرگز نہ دیدہ ای آں نور
چہ بہ دانی حقیقت مستور
تا نیفتد شعاع نور خدا
بر دلت کئے شود ترا پیدا
کایں ہمہ ظلمت و نور دیگر
کئے شود ایں و آں بہم ہمسر
ذات مطلق مثال گل باشد
مبدأ فیض جزو و کل باشد
ویں دوئی و تعینست چو خار
می کشد ہر یکے از او آزار
گل شوی گر نظر بہ گل آری
دامن جان کس نیازاری
ور بہ تقئید خار درمانی
خود بہ رنجی جہاں بہ رنجانی
تو نہ آئی ہر انچہ فہمیدی
گل نہ دیدی تو خار را دیدی
توئی نو خاستہ گل و گلشن
خار دانستی و شدی گلخن
اندر آں خار و گل تو فرق بہ کن
گرچہ ہستند از یکے گلشن
Additional information available
Click on the INTERESTING button to view additional information associated with this sher.
rare Unpublished content
This ghazal contains ashaar not published in the public domain. These are marked by a red line on the left.
