تا کے رخ پر نورت باشد بہ نقاب اندر

تا کے رخ پر نورت باشد بہ نقاب اندر

چوں در رہ ام افتادہ غلطاں بہ تراب اندر

مایوں ز وصل تو وز عشق نبات اندر

بیکارم و باکارم چوں مد بہ حساب اندر

گویا نم و خاموشم چوں خط بکتاب کر اندر

ز عشق نبی ہر دم شوایدہ سرم کامل

وز راہ سلوک دل میں ماندہ ام و کاہل اندر

در خوف در جا ہستم از مرفتش جاہل

گہ شادم و گہ غمگین از حال خودم غافل اندر

می گریم دمی خندم چو طفل بخواب اندر

نے شوق دلی دارم باگلشن فردوسی

نہ عرش بریں دانم نہ مرتبۂ کرسی اندر

صلی کہ باودارم اگہ نہ ازان قدسی

اے زاہد ظاہر بیں از قرب چہ پرسی اندر

او درمن دمن در دے چون بوبگلاب اندر

اے بحر کرم عشقت از دل نرود ہرگز

برسوزِ دلم بے تو آبے نرسد ہرگز

ایں دیدۂ گر یانم نفتے ندہد ہرگز

دریا رود از چشم لب تر نشود ہرگز

ایں طرفہ تماشا بیں تشنہ بہ است بہ آب اندر

اے بحر بشیرؔ جان باقطرہ ہمی سازد

خوش جلوۂ یکتائی در شیشہ دل دارد

در پلہ چشانم کونین نمے سجد

در سینۂ نصیرالدین جز عشق نمی گنجا