حکایت عیسیٰ پیغمبر علیہ السلام

پائے مسیحا کہ جہاں می نبشت

بر سر بازارچۂ می‌ گذشت

گرگ سگے در گزر افتادہ دید

یوسفش از چہ بہ در افتادہ دید

بر سر کوئے آں جیفہ گروہے نظار

بر صفتے کرگس مردار خوار

گفت یکے وحشتے ایں در دماغ

تیرگی آراد چو نفس در چراغ

واں دگرے گفت نہ بس حاصل است

کوریٔ چشمت و بلایٔ دل است

ہر کس ازاں پردہ نوائے نمود

بر سر کوئے آں جیفہ جفائے نمود

چوں بہ سخن نوبت عیسیٰ رسید

عیب رہا کرد و بہ معنیٰ رسید

گفت ز نقشے کہ در ایوان اوست

در بہ سفیدی نہ چو دندان اوست

عیب کساں منگر و احسان و خویش

دیدہ فرو کن بہ گریبان خویش

آئینہ روزے کہ بہ گیری بدست

خود شکن آں روز مشو خود پرست

خویشتن آرا مشو چوں بہار

تا نکند در تو طمع روزگار

جامۂ عیب تو تنگ رشتہ اند

زاں بہ تو نہ پردہ فرو ہشتہ‌ اند

چیست دریں حلقۂ انگشتری

کاں نبود طوق تو چوں بنگری

گر نہ سگے طوق ثریا مکش

گر نہ خرے بار مسیحا مکش

کیست فلک پیر شدہ بیوہ

چیست جہان دود زدہ بیوہ

جملۂ دینا ز کہن تا بنو

چوں گذرندیست نیرزد دو جو

اندوہ دنیا مخور اے خواجہ خیز

گر تو خوری بخش نظامیؔ بریز