حکایت معبد ہندو کہ معرفت یافت

معبدے از کشور ہندوستاں

رہ گزرے کرد سوئے بوستاں

مرحلۂ دید منقش روبات

مملکتے یافت مزور بساط

غنچہ بہ خوں بستہ چو گردوں کمر

لالۂ کم عمر ز خود بے خبر

مہلت شاں تا نفسے بیش نہ

ہیچ کسے عاقبت اندیش نہ

پیر چو جاں روضۂ مینو گذشت

باد مہ چند بدانسو گزشت

جاں گل و بلبل کہ دراں باغ دید

نالۂ مشتے زغن و زاغ دید

دوزخے افتاد بجانے بہشت

قیصر قصر شدہ در کنشت

سبزہ بہ تحصیل بہ خارے شدہ

دستۂ گل پشتۂ‌ خارے شدہ

پیر دراں تیز رواں بنگریست

بر ہمہ خندید بہ خود بر گریست

گفت کہ ہنگامۂ نمائندگی

ہیچ ندارد سر پابندگی

ہر چہ سر از خاک و آب کشد

عاقبشت سر بہ خرابی کشد

بہ ز خرابی چو دگر کوئے نیست

جز بہ خرابی شدنم روئے نیست

چوں نظر از بینیش توفیق ساخت

عارف خود گشت و خدا را شناخت

صیرفے گوہر آں راز شد

تا بہ عدم سوئے گوہر باز شد

اے کے مسلمانی و گبریت نیست

چشم ترا قطرۂ ابریت نیست

کمتر ازاں معبد ہندو مباش

ترک جہاں گیر و جہاں جو مباش

خیز و رہا کن کمر کل ز دست

کو کمر خویش بہ خون تو بست

چند چو گل خیرہ سری ساختن

سر بہ کلاہ و کمر افراختن

ہست کلاہ و کمر آفت عشق

ہر دو رہا کن بہ خرابات عشق

گہہ کلہت خواجگیٔ گل دہد

گہہ کمرت بندگیٔ دل دہد

کوش کزیں خواجہ غلامی رہی

تا چو نظامیؔ ز نظامی رہی