اشارت - بت ترسا بچہ نوریست ظاہر

بت ترسا بچہ نوریست ظاہر

کہ از روئے بتاں دارد مظاہر

کند او جملہ دل ہا را و ساقی

گہے گردد مغنی گاہ ساقی

زہے مطرب کہ او از نغمۂ خوش

زند در خرمنی صد زاہد آتش

زہے ساقی کہ او از یک پیالہ

کند بے خود دو صد ہفتاد‌ سالہ

اگر در مسجد آید در سحر گاہ

نہ بے گزارد درو یک مرد آگاہ

رود در خانقہ مست شبانہ

کند افزوں صوفی را فسانہ

شود در مدرسہ چوں مست مستور

فقیہ از وے شود بیچارہ مخمور

ز عشقش زاہداں بیچارہ گشتہ

ز خان و مان خود آوارہ گشتہ

یکے مومن دگر را کافر او کرد

ہمہ عالم پر از شور و شر او کرد

خرابات از لبش مامور گشتہ

مساجد از رخش پر نور گشتہ

ہمہ کار من از وی شد میسر

بدو دیدم خلاص از نفس کافر

دلم از دانش خود صد حجب داشت

ز عجب و نخوت و تلبیس و پنداشت

درآمد از درم آں بت سحر گاہ

مرا از خواب غفلت کرد آگاہ

ز رویش خلوت جاں گشت روشن

بدو دیدم کہ تا خود چیستم من

چو کردم در رخ خوبش نگاہے

بر آمد از میان جانم آہے

مرا گفتا کہ اے شیاد سالوس

بسر شد عمرت اندر نام‌ و ناموس

ببیں تا علم و زہد و کبر و پنداشت

ترا اے نا رسیدہ از کے وا داشت

نظر کردم بہ‌ رویم نیم سایت

ہمی ارزد ہزاراں سالہ طاعت

علی الجملہ رخ آں عالم آرائے

مرا با من نمود اندر سراپائے

سیہ شد روئے جانم از خجالت

ز فوت عمر و ایام بطالت

چو دیدہ ماہ کز روئے چو خورشید

کہ بہ بریدم من از جان خود امید

یکے پیمانہ پر کرد و بمن داد

کہ از آب وے آتش در من افتاد

کنوں گفت از مے بے رنگ و بے بوئی

نقوش تخت ہستی فرو شوی

چو آشامیدم آں پیمانہ را پاک

در افتادم ز مستی بر سر خاک

کنوں نہ نیست در خود نہ ہستم

نہ ہشیارم نہ مخمورم نہ مستم

گہے چوں چشم او دارم سر خوش

گہے چوں زلف او باشم در آتش

گہے از خوئے خود در گلخنم من

گہے از روئے او در گلشنم من