اشارت - ز ترسائی غرض تجرید دیدم

اشارت بہ ترسائی

ز ترسائی غرض تجرید دیدم

خلاص از ربقۂ تقلید دیدم

جناب قدوس وحدت دیر جان است

کہ سیمرغ بقا را آشیانست

ز روح اللہ پیدا گشت ایں کار

کہ از روح القدس آمد پدیدار

ہم از اللہ در پیش تو جانیست

کہ از روح القدس در وے نشانیست

اگر یابی خلاص از نفس ناسوت

درائی در حیات قدس لاہوت

ہر آں کس کو مجرد چوں ملک شد

چو روح اللہ بر چارم فلک شد

تمثیل

بود محبوس طفل شیر خوارہ

بہ نزد مادر اندر گاہوارہ

چو گشت او بالغ و مرد سفر شد

اگر مردست ہم راہ پدر شد

عناصر مر تو را چوں ام سفلیست

تو فرزندی پدر آبائے علویست

ازاں می گفت عیسیٰ گاہ اسرا

کہ آہنگ پدر دارم بہ بلا

تو ہم جان پدر سوئے پدر شو

پدر رفتند ہمراہاں پدر شو

اگر خواہی کہ گردی مرغ پرواز

جہان جیفہ پیش کرگس انداز

بہ دو نان دیہہ مر ایں دنیائے غدار

کہ جز سگ را نشاید داد مردار

نسب چہ بود مناسب را طلب کن

بحق رو آ ورو ترک نسب کن

بہ بحر نیستی ہر کو فرو شد

فلا انساب نقد وقت او شد

ہر آں نسبت کہ پیدا شد ز شہوت

ندارد حاصلے جز کبر و نخوت

اگر شہوت نہ بودے درمیانہ

نسب ہا جملہ می گشتی فسانہ

چو شہوت درمیانہ کارگر شد

یکے مادر شد آں دیگر پدر شد

نمی گویم کہ مادر یا پدر کیست

کہ با ایشاں بہ حرمت بایدت زیست

نہادہ ناقصے را نام خواہر

حسودی را لقب کردہ برادر

عدوئے خویش را فرزند خوانی

ز خود بیگانہ خویشانند خوانی

مرا بارے بگو تا خال و عم کیست

و ز ایشاں حاصلے جز درد غم چیست

رفیقانے کہ با تو در طریق اند

پے ہزل اے برادر ہم رفیق اند

بہ صحبت شاں اگر یک دم نشینی

از ایشاں من چہ گویم تا چہ بینی

ہمہ افسانہ و افسون و پند است

بجان خواجہ کہ اینہا ریشخند است

بہ مردی وا رہاں خود را چو مرداں

و لیکن حق کس ضائع مگر داں

ز شرع ار یک دقیقہ ماند مہمل

شوی تو در دو کون از دیں معطل

حقوق شرع را زنہار مگذار

و لیکن خویشتن را ہم نگہ دار

ز سوزن نیست الّا مایۂ‌ غم

بجا بگذار چوں عیسیٰ مریم

حقیقی شو ز ہر قید مذاہب

در آں در دین مانند راہب

تو را تا در نظر اغیار و غیرست

اگر در مسجد آں عین دیرست

چو بر خیزد ز پیشت کسوت غیر

شود بہر تو مسجد گوشۂ‌‌دیر

نمی دانم بہر ہالے کہ ہستی

خلاف و غیر بروں کن کہ رستی

بت و زنار و ترسائی و ناقوس

اشارت شد ہمہ بر ترک ناموس

اگر خواہی کہ گردی بندۂ خاص

مہیا شو برائے صدق و اخلاص

برو خود را ز راہ خویش برگیر

بہ ہر یک لحظہ در ایمان ز سر گیر

بہ باطن نفس تو چو ہست کافر

مشو راضی بہ دیں اسلام ظاہر

ز نو ہر لحظہ ایماں تازہ گرداں

مسلماں شو مسلماں شو مسلماں

بسے ایماں بود کز کفر زاید

نہ کفرست آں کز او ایماں فزاید

ریا و سمعہ و ناموس بگذار

بہ یفگن خرقہ و بربند زنار

چو پیر ما شو اندر کفر فرد

اگر مردی بدہ دل را بہ مردے

مجرد شو ز ہر اقرار و انکار

بہ ترسا زادہ دیہہ دل را بہ یک بار