سوال - کہ باشم من مرا از من خبر کن

سوال

کہ باشم من مرا از من خبر کن

چہ معنی دارد اندر خود سفر کن

جواب

دگر کردی سوال از من کہ من چیست

مرا از من خبر کن تا کہ من کیست

چو ہستی مطلق آمد در اشارت

بہ لفظ من کنند آں را عبارت

حقیقت گر تعین شد معین

تو او را در عبارت گفتہ ای من

من و تو عارض ذات وجودیم

مشبک ہائے مشکات وجودیم

ہمہ یک نور داں اشباہ ارواح

گہہ از آئینہ پیدا گہہ ز مصباح

تو گوئی لفظ من در ہر عبارت

بہ سوئے روح می باشد اشارت

چو کردی پیشوائے خود خرد را

نمی دانی ز جزو خویش خود را

برو اے خواجہ خود را نیک بہ شناس

کہ نبود فربہی مانند آماس

من و تو بر تر از جان و تن آمد

کہ ایں ہر دو ز اجزائے من آمد

بہ لفظ من نہ انسانست مخصوص

کہ تا گوئی بود جانست مخصوص

یکے رہ بر تر از کون و مکاں شو

جہاں بگذار و خود در خود جہاں شو

ز خط وہمی ہائے ہویت

دو چشمی می شود در وقت رویت

نہ ماند درمیانہ رہرو راہ

چو ہائے ہو شود ملحق بہ اللہ

بود ہستی بہشت امکاں چو دوزخ

من و تو درمیاں مانند برزخ

چو برخیزد تو را ایں پردہ از پیش

نہ ماند نیز حکم مذہب و کیش

ہمہ حکم شریعت از من و تست

کہ آں بر بستۂ جان و تن ست

من و تو چوں نہ ماند درمیانہ

چہ مسجد چہ کنشت چہ دیر خانہ

تعین نقطۂ وہمیست در عین

چو صافی گشت غیر تو شد عین

دو خطوہ بیش نبود راہ سالک

اگرچہ دارد او چندیں مہالک

یک از ہائے ہویت در گذشتن

دوم صحرائے ہستی در نوشتن

دریں مشہد یکے شد جمع و افراد

چو واحد ساری اندر عین و اعداد

تو آں جمعی کہ عین وحدت آمد

تو آں واحد کہ عین کثرت آمد

کسے ایں سر شناسد کو گزر کرد

ز جز وے سوئے کلی یک سفر کرد