فارسی کلام

ہیچ نگوید جز وے وصال او نیافت
اوست دایم در وصال خویشتن

رومی

فارسی کلام

جہاں روشنست از جمال محمد
دلم تازہ گشت از وصال محمد

جامی

فارسی کلام

کجا یابم وصال چوں تو شاہے
من بدنام رند لاابالی

حافظ

فارسی کلام

می پزم با خود آرزوئے وصال
سود سودائے خام را نازم

حزیں زید پوری

فارسی کلام

با دولت وصال برابر نمی کند
با خسرو ملک سلیماں گدائے تو

نا معلوم

فارسی کلام

در بزم وصال تو بہ ہنگام تماشا
نظارہ ز جنبیدن مژگاں گلہ دارد

عشرتی

فارسی کلام

در گلشن وصال بہ چندیں ہزار سال
پیش از دو کون طائر طیار بودہ ایم

رومی

فارسی کلام

معیت ازلی چوں بذات موجود است
بہر وجود کہ بینی وصال یار در اوست

احمد جام

فارسی کلام

گرچہ وصال تو حسینؔ آرزوئیست بس محال
آرزو را چو عیب نیست با تو وصالم آرزوست

حسین بن منصور حلاج

فارسی کلام

عمرے بر آستان تو سودم سر نیاز
شاید شوم بہ بزم وصال تو سرفراز

نا معلوم

فارسی کلام

دل محو خیال تو مشتاق جمال تو
سوزاں بہ وصال تو پروانہ چنیں باید

شاہ تراب علی قلندر

فارسی کلام

بادہ ای خواہم کہ بہ ستاند مرا از من تمام
تا چو منصور آں زماں یابم وصال خویشتن

نا معلوم

فارسی کلام

غرض ز مسجد و مے خانہ ام وصال‌ شماست
جز نام ایں خیال ندارم خدا گواہ منست

حافظ

فارسی کلام

جامہ دراں رسید گل از بہر داد ما
زاں می دریم جامہ بہ بوئے وصال گل

رومی

فارسی کلام

بہ شد ز یاد خوشش یاد روزگار وصال
خود آں کرشمہ کجا رفت و آں عتاب کجا

حافظ

فارسی کلام

ہر گز شب وصال تو روزے نشد مرا
اے وائے بر کسے کہ بود مبتلائے تو

امیر خسرو

فارسی کلام

سوختن از عشق و خوش بودن بامید وصال
ساختن با درد و بس بر بوئے درماں زیستن

فخرالدین عراقی

فارسی کلام

منم محو جمال او نمی دانم کجا رفتم
شدم غرق وصال او نمی دانم کجا رفتم

بو علی شاہ قلندر

فارسی کلام

تو جنت را بہ نیکاں دہ من بدرا بدوزخ بر
کہ بس باشد مرا آں جا تمنائے وصال تو