فارسی کلام

خشک تارے خشک چوبے خشک پوست
از کجا می آید ایں آواز دوست

رومی

رباعی

وہ دھوپ کہ سبزہ لب جو خشک ہوا
وہ لو کہ نہال آرزو خشک ہوا

ریاض خیرآبادی

صوفی کہاوت

آتش چوبرافروخت بسوزد تروخشک

آتش چوبرافروخت بسوزد تروخشک

زبانی روایتیں

شعر

ذرا ٹھہرو مرے آنسو تو پورے خشک ہونے دو
ابھی آنکھوں میں تھوڑی سی نمی معلوم ہوتی ہے

کامل شطاری

صوفی کہاوت

تروخشک باھم میسوزند

خشک و تر ساتھ جلتے ہیں، یعنی گیہوں کے ساتھ گھن بھی پستا ہے۔

زبانی روایتیں

صوفی اطلاح

وہ زاہد جو ظاہری باتوں کا سختی سے پابند ہو مگر اس کا دل عشقِ الٰہی سے بے بہرہ اور روحانی لذت سے محروم ہو

غزل

خشک دکھلاتی ہے زباں تلوار
کیوں مرا خون پی نہیں جاتی

بیدم شاہ وارثی

غزل

نہ پوچھو زاہدوں کی خشک باتیں
محبت ہی تو راز کبریا ہے

محمد امجد

فارسی صوفی شاعری

شدہ فارغ ز زہد خشک و طامات
گرفتہ دامن پیر خرابات

محمود شبستری

غزل

خاک اپنی تھی اشک سے خشک تر
اس کو کیا خاک کربلا سمجھے

عارف پھلواروی

مثنوی

خشک ما بحرست چوں دریا توئی
با تو ما را خاک بہتر از فلک

رومی

فارسی صوفی شاعری

دلارام در بر دلارام جوئے
لب از تشنگی خشک بر طرف جوئے

سعدی شیرازی

صوفی کہاوت

چوں دخلت نیست خرج آھستہ ترکن

چوں دخلت نیست خرج آھستہ ترکن۔کہ میگویند ملاحان سرودی
بکوھستاں اگر باراں نبارد۔ بسالی دجلہ گردد خشک رودی

زبانی روایتیں

مثنوی

عیسی جاں پائے بر دریا نہاد
سیر جسم خشک بر خشکی فتاد

رومی

فارسی صوفی شاعری

ایں دو سہ یارے کہ تو داری ترند
خشک تر از حلقۂ در بر درند

نظامی گنجوی

فارسی صوفی شاعری

طبیعت ہائے عنصر نزد خور نیست
کواکب گرم و سرد و خشک و تر نیست

محمود شبستری

فارسی کلام

سیراب نہ گردید حسنؔ خشک زبانش
از خون من آں خنجر مژگاں گلہ دارد

غلام حسن بیتھوی

غزل

یہ زہد خشک کو اپنے دکھاوے ہے دریا
فریب دیوے ہے زاہد سراب کے مانند

شاہ کمال علی

غزل

خم مے کا ڈر سے لہو خشک ہے
پڑا جام دست بلا نوش میں

ریاض خیرآبادی

فارسی صوفی شاعری

درمیاں ہیچ نہ و خشک زبانی بہ دہاں
عالمے کردہ پر آواز تو گوئی جرسیم

امیر خسرو